کویت در 14 مه 1962 به عنوان صد و یازدهمین کشور به عضویت سازمان ملل در آمد.

در دسامبر 1961 اولین انتخابات در کویت منجر به تشکیل مجلس مؤسسان شد که

20 عضو دیگر آن از اعضای کابینه بودند که وظیفة بررسی و تصویب قانون اساسی را داشتند.

بر آن اساس مجلس ملی کویت با 50 عضو در ژوئیة 1963 تشکیل و شیخ صباح سالم الصباح به نخست وزیری کویت منصوب گردید.

دولت عراق در اکتبر 1963 کویت را به عنوان یک کشور مستقل به رسمیت شناخت.

پس از شیخ عبدالله السالم الصباح که مورد علاقه و احترام ملت کویت بود و تا سال 1965 زمام امور این کشور را بدست داشت،

برادرش شیخ صباح السالم الصباح به حکومت رسید.

شیخ صباح السالم الصباح در 31 دسامبر 1977 فوت کرد و شیخ جابر الاحمد الجابر الصباح زمام امور را بدست گرفت.

بموجب قانون اساسی کویت، امارات در خاندان آل صباح موروثی می‌باشد و

حکومت کویت مرکب از قوای سه گانه مقننه، قضاییه و مجریه‌است که از یکدیگر تفکیک شده و

یک شورای مشورتی امیر کویت را در امور مملکتی یاری می‌کند.

فعالیتهای حکومت نیز طبق قانون اساسی توسط مجلس امت کویت کنترل می‌شود.

کویت از لحاظ تقسیم بندی اداری دارای 5 استان است که هریک از آنها توسط استانداری که از سوی امیر منصوب می‌شود، اداره می‌گردد.

این پنج استان عبارتند از: (استان مرکزی (العاصمه)، استان الحوالی، استان الاحمدی، استان الجهراء و استان الفرونیه.(

==ساختار سیاسی== می‌توان گفت که ساختار سیاسی کویت از بین کشورهای منطقه در یک چارچوب عربی و

خلیجی به الگوی سیاسی دموکراسی غربی نزدیک تر است.

در میان کشورهای عرب حوزه خلیج فارس مردم کویت از آگاهی و رشد سیاسی و سطح علمی خوبی نسبت به سایر کشورها برخوردارند.

در این کشور احزاب سیاسی رسمی و یا غیررسمی وجود ندارد.

جمعیت‌های سیاسی و مذهبی تحت پوشش مسائل مذهبی و اجتماعی می‌توانند فعالیتهای سیاسی داشته باشند.

کویت به لحاظ موقعیت جغرافیایی خاص و داشتن منابع سرشار نفت، برقراری روابط با تمام کشورها رادر حفظ ثبات خلیج فارس مثبت می‌داند.

قانون اساسی کویت پایه روابط خارجی را با تأکید بر احترام متقابل و عدم مداخله در امور دیگران ذکر نموده‌است.