نفت  [

کویت با وجود وسعت کم یکی از بزرگترین کشورهای تولیدکننده نفت جهان است.

عایدات نفتی مهمترین مؤلفه درآمدهای دولت کویت بشمار می‌رود.

ذخایر نفتی این کشور 70 میلیارد بشکه تخمین زده می‌شود که

بیش از سه برابر ذخایر نفتی ایالات متحده آمریکا و 10 درصد از کل ذخایر نفتی جهان است.

تولید نفت کویت طی سال 1994 در سطح 2 میلیون بشکه در روز (شامل نفت استخراج شده از منطقه بی طرف)

قرار داشت.

در خرداد ماه 1373 با بازسازی و راه اندازی کامل سومین واحد تقطیر پالایشگاه الاحمدی،

توان پالایش نفت کویت به 800 هزار بشکه در روز رسید که

از این مقدار حدود 120 هزار بشکه به مصرف داخلی و روزانه 700 هزار بشکه آن صادر شد.

میزان تولید ناخالص داخلی کویت که در سال 1999 به خاطر کاهش قیمت جهانی نفت،

به مرز 8/25 میلیارد دلار رسیده بود،

در سال 2000 با روند افزایش نرخ نفت در بازارهای بین‌المللی به بیش از 29 میلیارد دلار رسید.

از سوی دیگر، نرخ رشد تولید ناخالص داخلی کویت هم اکنون،

بین 5/2 تا 3 درصد برآورد می‌شود (این نرخ درسال 1999حدود 1/1 درصد بود).

طی سالهای گذشته با بهره برداری از سه حلقه چاه جدید در منطقه مرزی (الرتقه)،

جمع چاههای در دست بهره برداری در این منطقه را به 11 حلقه رساند.

چاههای منطقه (الرتقه) مورد ادعای دولت عراق است و به موجب علامت گذاری جدید مرزی،

در طرف کویت واقع شده‌است.

اجلاس وزرای نفت کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) در ژانویه 2001،

سقف تولید نفت کویت را درحد 2 میلیون و 21 هزار بشکه در روز تعین کرد.

جنگ دوم خلیج فارس و اشغال کویت در سال 1990 ضربه مهلکی را بر اقتصاد کویت وارد ساخت و

بیش از 100 میلیارد دلار از ذخایر خارجی و سرمایه گذاریهای این کشور را برباد داد.

مجموع خسارات وارده به کویت در نتیجه اشغال آن از سوی عراق،

بیش از 44/109 میلیارد دلار برآورد شده‌است.

پس از جنگ خلیج فارس نیز ساختار اقتصاد کویت تغییری نیافت.

تولید ناخالص داخلی کشور پس از یک افول ناشی از اشغال تا سال 1993 روبه افزایش نهاد.

کویت اقتصادی کوچک و محدود، ولی باز دارد که به شدت به صدور نفت خام وابسته‌است.

فروش نفت خام 90 درصد تولید ناخالص داخلی و 75 درصد بودجه دولت را شامل می‌شود.

بحران جهانی نفت در اواخر سال 1998 و اوایل سال 1999،

موجب شد تا بودجه این کشور از 5/5میلیارد دلار به 3 میلیارد دلارکاهش یابد و

همین امر مشکلات گسترده‌ای را برای اقتصاد کویت فراهم آورد.

البته حجم زیاد ی از مشکلات اقتصادی کویت در 10 سال گذشته،

مربوط به اثار تخریبی حمله عراق به تاسیسات نفتی این کشور در سال 1990 است.

تامین بودجه بازسازی شهرها و واحدهای اقتصادی از یکسو و

هزینه اعزام نیروهای نظامی آمریکا برای دفاع از کویت در مقابل تهدیدات جاه طلبانه عراق،

موجب شده‌است که دولت کویت در سال‌های اخیر ،

به فکر جذب سرمایه‌های خارجی در کشور باشد.

کویت با توجه به جمعیت کم و تولید ناخالص ملی نسبتاً بالا، از درآمد سرانه خوبی برخوردار است.

متوسط درآمد سرانه مردم کویت که در سال 1999 حدود 12 هزار و 500 دلار بود،

در سال 2000 به حدود 14 هزار دلار رسید.

در این کشور کمتر کسی زیر خط فقر زندگی می‌کند و

اغلب خانواده‌ها از زندگی نسبتاً مرفهی برخوردارند.

تمایل به تجملات و تشریفات که به صورت یک خرده فرهنگ در خانواده‌های کویتی نمود یافته‌است،

برگرفته از همین رفاه نسبی اجتماعی است.

نرخ تورم اقتصادی در کویت کمتر از 2 درصد برآورد می‌شود که

نرخ معقولی است (این نرخ در سال 1997 حدود 7/8% درصد بود).

کویت یک میلیون نفر نیروی کار دارد که اغلب آنها مهاجران کشورهای اطراف هستند.

50 درصداز نیروی کار کویت در بخشهای دولتی و خدمات اجتماعی،

40 درصد در بخش خدمات و 10 درصد در بخش صنعت و کشاورزی شاغلند.

کویت خریدار خوبی برای مواد غذایی، مصالح ساختمانی،

سبزیجات و پوشاک کشورهای اطراف است.

واحد رسمی پول کویت دینار است که خود به یکهزار فلس تقسیم می‌شود.

هر دلار امریکا در حال حاضربا 0.28073دینار کویت برابری میکند(18 دسامبر 2011).

شهر کویت به لحاظ هزینه‌های بالای زندگی در آن،

یکی از 20 شهر گران جهان است.

پس از سال 1991 مشکلات اقتصادی پیشین کویت،

با پیامدهای زیانبار و سنگین جنگ دوم خلیج فارس گره خورد و نیاز مبرم به تحول در ساختار اقتصادی این کشور گردید.

دولت کویت برای پیمودن این راه و حل مشکلات

بنیادی اقتصادی خود از مشورتهای بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول کمک گرفت.

درسال 1993 هیئتهای کارشناسی این دو سازمان از کویت بازدید کردند و

اجرای یک برنامة اصلاحات اقتصادی را توصیه نمودند که محورهای عمده آن عبارت است از:

1-خصوصی سازی

2-حذف یارانه‌ها (سوبسید) و خدمات رایگان،

-افزایش مالیاتها کویت در کشورهای اروپایی و آمریکایی و آسیایی،

-به صورت مستقیم و غیرمستقیم سرمایه گذاری کرده‌است.

عمده ترین این سرمایه گذاریها در هفت کشور صنعتی دنیا می‌باشد.

تراز پرداخت‌های تجاری کویت در سالهای 1997 و 1998 به ترتیب1/7 میلیارد دلار و 641 میلیون دلار بود.

همچنین، تراز حساب جاری این کشور در سال‌های فوق به ترتیب به 9/7 میلیارد و9/2 میلیارد دلار رسید.

نفت خام، مواد پتروشیمی، فراورده‌های غذایی، فلزات ساختمانی و نمک،

عمده محصولات صنعتی ومعدنی کویت را تشکیل می‌دهند.

کویت همچنین توان تولید 27 میلیارد کیلو وات ساعت انرژی الکتریکی دارد که

تماماً توسط نیروگاه‌های حرارتی تامین می‌شود و به مصرف واحدهای داخلی می‌رسد.

کویت کشاورزی چندان مطرحی ندارد و فعالیتهای شیلاتی آن محدود به صید ماهی و میگو می‌شود.

حجم صادرات سالانه این کشور به 5/13 میلیارد دلارو

میزان واردات آن به 1/8 میلیارد دلار می‌رسد.

آمریکا، ژاپن، کره جنوبی، هند، سنگاپور، انگلیس، آلمان وایتالیا بزرگترین شرکای تجاری کویت هستند.

1-الرأی العام): این روزنامه به زبان عربی و در 16 صفحه چاپ می‌شود.

الرأی العام تا حدود زیادی منعکس کننده نظرات دولت کویت است و

در افکار عمومی نسبتاً تأثیر دارد.

2- (السیاسه): تیراژ آن 70000 هزار نسخه و دارای دفاتر نمایندگی دائمی در امان (اردن)،

ریاض و قاهره‌است و نسخه‌های آن به اغلب کشورهای عربی ارسال می‌گردد.

3- (الانباء): این روزنامه با تیراژی در حدود 65 هزار نسخه در روز به زبان عربی،

چاپ و منتشر می‌شود و تا حدودی منعکس کننده نظرات مقامات رسمی کویت بوده و

نفوذ دولت در آن زیاد است و نسبتاً در افکار عمومی تأثیر دارد.

4- (الوطن) :روزنامه الوطن با تیراژ 65 تا 75 هزار نسخه به زبان عربی منتشر می‌شود.

این نشریه نسبت به دیگر روزنامه‌ها از استقلال نسبی برخوردار است و

نزد افکار عمومی بویژه دانشجویان و روشنفکران مورد توجه‌است.

5- (القبس): این روزنامه با تیراژی حدود 70000 نسخه

از سوی مؤسسه مطبوعاتی القبس به زبان عربی منتشر می‌شود.

علاوه براغلب کشورهای عربی در برخی کشورهای اروپایی نیز توزیع می‌گردد.

از روزنامه‌های خبرساز کویت بوده و بخاطر تماس با مدیران ادارات و ارگانهای دولتی،

اخبار محلی را منتشر می‌کند و از نفوذ خوبی در افکار عمومی برخوردار است.

رادیوکویت از سال 1951 فعالیت خود را آغاز نمود و قبل از اشغال این کشور از سوی رژیم عراق،

با چهار فرستنده برنامه‌های خود را به زبانهای عربی، انگلیسی، فرانسه و فارسی پخش می‌کرد.

در کویت فرستنده رادیویی با تلویزیون خصوصی وجود ندارد و

این رسانه گروهی در کنترل کامل دولت است.

تلویزیون کویت در حال حاضر با 4 کانال فعالیت می‌کند.

یک کانال به زبان عربی، کانال دوم به زبان انگلیسی و کانال سوم و چهارم،

مختص پخش گزارشهای ورزشی و فیلمهای سینمایی است

خط وزبان رسمی در کویت عربی است.

علاوه بر این زبان انگلیسی به دلیل سابقة حضور انگلیسی‌ها در این کشور و

همچنین حضور آمریکا در حال حاضر به عنوان زبان دوم از اهمیت ویژه ا ی برخوردار می‌باشد.

در سرزمین کویت اسلام دین رایج و رسمی بوده و تقریباً،

همة مردم این کشور مسلمانند و به استثنای 30 درصد جمعیت شیعه و

بقیه پیرو مذهب تسنن می‌باشند که اکثراً مالکی می‌باشند.

علاوه بر این حدود 4 درصد مسیحی، از پیروان سایر ادیان نیز شمار اندکی در کویت زندگی می‌کنند.

در نص ماده دوم قانون اساسی کویت آمده‌است:

(دین رسمی کشور اسلام است، و شریعت اسلامی منبع اصلی برای قانونگذاری است.)

بطور کلی حکومت کویت سعی در اجرای احکام اسلامی دارد و

شئونات اسلامی در کویت بیش از دیگر کشورهای منطقه رعایت می‌شود و

علاوه بر فعالیتهای دولتی، مراکز اسلامی مردمی نیز در این کشور فعال می‌باشند.

نام قراردادی طولانی: دولت کویت (دولة الکویت - (state of Kuwayt

نام قراردادی کوتاه: کویت (الکویت (al Kuwait

نوع حکومت: شیخ نشین (پادشاهی مشروطه)

مرکز (پایتخت) کویت

.....................................................................................................

.........................................................................

کشور کویت به شش استان به نامهای زیر بخش شده‌است:

·         احمدی (الفحیحیل)

·         الفروانیه

·         الجهراء

·         العاصمه (الکویت)

·         حولی (السالمیه)

·         استان مبارک‌الکبیر

جزیره‌های جزء استان جهراء:

·         بوبیان

·         وربه

جزیره‌های جزء استان عاصمه (پایتخت):

·         فیلکه

·         کبر

·         عوهه

·         ام‌المرادم

·         مسکان

·         قاروه

·         ام‌النمل

·         برج‌های کویت

·         برج آزادی 

برج‌های کویت

·         کلوپ‌های دریا

·         موزه دانش و تاریخ طبیعی

·         خانه ال بدر

·         یادگار آزادی

·         پارک شهرداری